اثربخشی آموزش خودانضباطی از طریق والدین بر خودانضباطی،خودکارامدی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان چهارم ابتدایی و تعیین رابطه سبکهای فرزند پروری و خودانضباطی کودکان

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش خودانضباطی به کودکان از طریق والدین بر خودانضباطی، خودکارآمدی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان دختر چهارم ابتدایی شهر اصفهان و همچنین تعیین رابطه بین سبک های فرزند پروری والدین (مستبد، مقتدر، سهل گیر) و خودانضباطی دانش آموزان اجرا گردید. پژوهش از نوع نیمه تجربی و طرح آن به صورت دو گروهی همراه با سه مرحله پیش آزمون،پس آزمون و پیگیری (45روزه) بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع چهارم دبستان شهر اصفهان در سال تحصیلی 91-90 بود. برای انتخاب نمونه مورد نظر ابتدا با روش نمونه گیری تصادفی یک ناحیه از نواحی شش گانه شهراصفهان و از آن ناحیه سه دبستان دخترانه به صورت تصادفی انتخاب شد و کلیه دانش آموزان دخترمقطع چهارم دبستان به عنوان نمونه اولیه (196 نفر) انتخاب شدند. پس از آن 28 نفر از دانش آموزان با خودانضباطی پایین شناسایی و به عنوان نمونه دوم در دو گروه 14 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای گروه آزمایش به مادران10 جلسه آموزش خودانضباطی ارائه گردید. ابزار سنجش، پرسشنامه خودانضباطی محقق ساخته، پرسشنامه خودکارامدی بندورا، پرسشنامه فرزندپروری بامریند و پرسشنامه جمعیت شناختی بود. داده ها از طریق تحلیل رگرسیون و تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار spss-16 تحلیل شدند. نتایج پژوهش بیانگر آن بود که شیوه فرزندپروری مستبد با خودانضباطی پایین همبستگی معنادار و مثبت داشت و آموزش خودانضباطی کودکان از طریق والدین، خودانضباطی، خودکارآمدی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان را در مرحله پس آزمون و پیگیری بطور معناداری افزایش داده است (05/0p<).